przekornie

gdy wieczorami próżnymi

bezsilne ciało chce krzyczeć

choć ducha nowego posiadło

karmi czarną polewką

każdego następnego anioła

moje brzemię

wóz pełen drzewców

ledwie ciągną wysłużone chabety

gdy wieczorami próżnymi

posypuję solą ciągle świeże rany