Serce (wiersz)

Serce – sługa, czy pan to człowieka,

Latarnia w lesie czy li

Złudny  świetlik na bagna wiodący

Zdrożonych podróżnych

Tego ja nie wiem, lecz być może słusznie

Prawią co umysł nad uczucie biorą

Mówiąc za nami: toć tylko szaleńcy,

Za kompas biorą namiętności rzuty

Lecz kiedy w piersi zadrży serce mocniej,

Gdy piękny obraz zamgli chłód rozumu

To jak nie pędzić za czym dusza woła?

Bo człowiek czuciem swe zdobywa cele,

Obraca w proch nieszczęścia okowy

I sercem, szczęścia odnajduje drogi