To polska ziemia (wiersz)

Urosłeś z ziemi bólem szarpanej,

mierzyłeś ścieżki niewolą targane,

dawałeś ciepło, szukałeś drogi

tuliłeś dusze, święciłeś progi.

To polska ziemia wzniosła ten cud,

to polskie serce porwało ten lud.

Jan Paweł drugi - gość serca 

na wieki wieków świata posługa.

 Wielka wiara znosiła kokosy,

zebranym tłumom gładziłeś włosy,

każde dzieciątko małe i duże 

 z Tobą w każdej kulturze.

Przy Tobie serca  skruszone,

charyzma pokojem kropiona,

pomogłeś ojczyźnie podnieść kolana,

głowę do góry wznosiła wiara.

Godziłeś spokojem odmienne drogi,

zebrałeś w jedno - bogaty, ubogi,

wszyscy kroczyli, unosił duch

podany dłonią  pomocy.

To polska ziemia, to polskie stany

zebrane głosem polskiej odmiany.

Budujcie drogi szczęściem przysłane,

takie życzenie - świętości Pana.

Oby historia szarugą mieszana ,

nie odwróciła życzenia Pana,

podana ręka wspólne myślenie,

owoce wolności usuną cienie.

   Pokropi dostatkiem miłości duch,

   wspólnota połączy rozstaje dróg.