Nasz świat (wiersz)

Patrzysz z dumą na świat,

bo po horyzont ludzka RZECZ.

Ale...

Niby nic a jednak...

Rubikon kreślony homo ręką to

             - przestworza rozdarte ogniem rakiet

             - tony szeleszczącego papieru zamiast świergotu ptaków

             - kostki kamienia w miejsce zieleni traw dzikich

             i tęcza kolorów folii skąpanej w słońca promieniach...

Jedynie wiatr figlarny goni ten znak upadku.

Natura gubi swój kształt i rytm,

bo nastał czas CZŁOWIEKA...

               Poczekaj jeszcze a...

z lupą przy oku szukać będziesz

               - samosiejki zielonej

               - sikorki bogatki

               - ćwierkającego wróbelka

               - mrówki leśnej.

Nieliczne już okazy natury

przypadkiem ocalałe - nie bronią twojej kultury.