Maszyna (wiersz)

mechaniczne szczęki łapią mnie wpół

niosąc do marketu ołowianych dusz

gdzie będę sprzedawać żeliwne elementy

włosy cyborgów i płytki kontrolne sfer zrozumiałych

nie ma sposobu by się wyślizgnąć

nie ma szans by uwolnić skulone ciało

Maszyna która mnie dźwiga łypie granatowym okiem

obojętnie skanując trawy mokre od rosy

kołyszące się na wietrze trzciny

w dole pod nami w dole przed nami

wiatr rozwiewa mi włosy

ciało wygięte w pałąk drętwieje

umiem już wszystko przekazać ludziom

robotnikom w szklanym markecie

tęskniącym do obłoków