wiersz na pojutrze (wiersz)

 Mona nosi torebkę i szpilki,

i jak lwica broni uśmiechu,

kiedy o tym przeczyta za chwilkę

ciepłym słowem pozbawi oddechu.

W tej torebce ma niezły bałagan:

kilka wierszy, piosenek i listów...

Czasem sójka na jej dłoni przysiada

i pomaga układać to wszystko:

dwie piosenki kochane na pamięć

diabeł nakrył szminki ogonem,

no a wiersze z brunatnymi plamami

obok listów – zawsze na koniec.

Mają do mnie obie przyjechać:

Mona w szpilkach z sójką na ręce...

Tylko czemu tak się smutno uśmiecha?

Jakby moje pękło w niej serce...