dośnienie (wiersz)

 Kiedy Mona wychodzi z obrazu

gubi szpilki jak grzyby przed deszczem,

z tajemniczym uśmiechem na twarzy

obiecuje, że będzie dziś wierszem.

Biodra płyną falami jeziora

w mgieł ukryte białych koronkach,

piersi prężą się w metaforach

delikatnych jak wolność skowronka.

Ciała rytmu szukają, a dłonie

to co święte czynią mniej świętym,

jak komety na nieboskłonie

dochodzimy oboje do puenty.

Potem Mona wraca do ramy

a ja wracam do planów drogowych.

Tylko chwilę się sobą kochamy,

ale z każdą chwilą od nowa.