młody (wiersz)

właśnie w tym sens 
by w głębi dzieckiem być 

nie chować głowy pod koc
wyjść z piaskownicy 
wyskoczyć na lody

miasto zabija własne ego

gdy byłem młody kochałem ją 
mówiła za młody 

samotność objęła w ramiona 
dotykała skóry zimnych dłoni 
cienkiej jak pergamin

z ziemią zmieszane słone łzy 
dotykałem powiek opadały jak liście
barwy jesieni na twarzy 

nie uleczysz czasu wspominkami 

właśnie w tym sens 
by w głębi dzieckiem być 

nie dostajemy od losu 
tego czego pragniemy 

więc biegnij 
odjeżdża pociąg ostatni