robaczek w swej dziurce (wiersz)

 rozpięta cisza
milczałem z nią 

 z zachodu burza
skłócony wciąż 

 ciekawa rozmowa
zamieniony w kamień 

udawałem słuch

padał deszcz

wyłem do Księżyca 

wilki zawstydzone 

szare życie 
dotykałem sinych warg 

zimnych jak stal

papieros 
pragnąłem spłonąć z nim 

pochodnią się stać 

ciemność rozproszona 

ciepłym płomieniem 

komety spadały dziś

Słońca wschód 
moja gwiazda zachodziła 

kwitło życie w nas 

dumny

byłem w niej 

nie raz 

wieje wiatr rozłąki
jej  nie ma 
a miała być już czas 

 go nie było