po wołanie (wiersz)

miałem być opiekunem kalek pięknych jak lato

marzyłem o śmierci w obronie białych ramion

ust nie malowanych i raz tylko całowanych

mówić o mnie mieli nasz bohater kochanieńki

dziś sadło oblepia mi żebra jak islam brzegi renu

miłość miała patrzeć na mnie wielkimi oczami

zdumiona kunsztem z jakim wybijam zęby większym ode mnie

wzruszona moją dbałością o mniejszych niż pięść

zakochana blada z uwielbienia i braku żelaza

bezbronna a jednak nietknięta choćby złym słowem

dziś wiedzą o mnie wszystko nawet to czemu nie wybiłem im zębów

miałem też na dalekiej wyspie zbierać kokosy

przyznam się bo moi koledzy kibole nie czytają poezji

tak… chciałem być murzynem

łowić sumy dzidą odziany w skórę lwa

zwinny jak wiatr zwinniejszy nawet

dziś jestem drętwy jak charyzma episkopatu