moja Lady (wiersz)

jesteś żoną matką kochanką
w błękicie nieba nic nie potrzeba
idziemy szeroką drogą świata
los łaskawy naparzył kawy

uśmiechnięci zrywamy kaczeńce
nasze dzieci w promieniach

 w świetle jasnych obłoków
niewiele pragnę kilka kropel wody
świeżego chleba z uśmiechem nieba

gdy śpisz zmęczona ciężkim dniem
budzisz świtem ptaki

kwiaty zakwitną na nowo
jak królowa dumna otwierasz komory serca
będę mógł w jednej z nich zamieszkać

wolno płynie czas

mało nam mało nas
ile potrzeba miłości

by spotkały się kiedyś nasze dłonie

na zielonej polanie w blasku gwiazd 

nie umiem bez ciebie oddychać
zatykam uszu gdy

niezgody śniegiem zaprószy