Sirkka Turkka obłędnie kocha zwierzęta
psy i konie bezwzględnie ma w opiece
suche papierowe powietrze otula tu księżyc
w jej wiosce… odciętej od świata
w huraganowe miesiące teflonowe rękawiczki
używa linomagu maści z witaminą A. wiedzie swe
pustelnicze życie na południu Suomi. gdzie
cieplej w uszy. bo dalej od bieguna
w zimowe dni gdy światła mniej Sirkka pisze
cudne wiersze. smolaki co rusz trzaskają
w kominku. w obejściu łyska
rozświetlony namiot lavu
wiersze podkradają się po cichutku
do wiktu ogniska. oswajają jak dzikie wadery
błyszczą im ślepia. klinicznie krystalizując
ożywają w metaforach. z uczuć i uduchowienia
z braku lub nadmiaru miłości ludzie mogą cię zranić
twierdzi Sirkka. dlatego
pokochała swoje pegazy i cerbery
stroniąc świadomie od ludzkiej arogancji
psy stroją swoje pęknięte skrzypce.
chmura jak chudy chłopak który chce się żenić.
gwiazda osiada w Sirkka. unosi przestrzeń
w świt Fennoskandii. lotnia mistycznej eremitki
—
