Conjuro [zaklęcie] (wiersz)

samotność frygijska rozdziera

solea!
czy boli, hiszpańskie flamenco niedoli?
tak boli,

z Kordoby, z Grenady, zgiełk skory
tak cierpią, pomstują
poezji popiersia pozory

łucznicy saety u celu
durendal Rolanda tamburyn
tu czyta zaklina pozory

francuskie zakusy macherów
hiszpańskiej poezji smakołyk
bretoński umysł poranków

Fryderyk Garcia mentorem
i wzdycha do morza wieczorem
oliwne drzewa kochanków

hiszpańsko–francuski potworek
szeptucha stoi w rozkroku
cyganka z ręką na czole

piękna, ludyczna, i dumna
opary w kipieli pomroczyn
Serafin w pierścieniu Saturna

poezja zakaża Amorem?
conjuro – nastojem w nokturny
odczyny uroków w amoku

tak wolę

--