Solucja wiersza – Conjuro[zaklęcie]. autor: Tomasz Kucina
tu niżej link do wiersza w oryginale, w serwisie:
https://literatura.wywrota.pl/wiersz/58892-tomasz-kucina-conjuro-zaklecie.html
interpretacja:
Tomasz Kucina
Conjuro [zaklęcie]-
samotność frygijska rozdziera
Flamenco to taniec hiszpański, wyraża osobiste emocje tancerzy, można realizować je w parach lub solo. Najbardziej poetyckim motywem jest celebracja słowa, tancerzom towarzyszą śpiewacy, ważna jest melodia towarzysząca w akompaniamentach, głównie gitary. Słowa muzyków blendują się z ruchem ciał, rytm tańca wybijają miarowe uderzenia, klaszczą również towarzyszący parze muzycy.
solea!
czy boli, hiszpańskie flamenco niedoli?
tak boli,
W wierszu samotność towarzysząca podmiotowi lirycznemu i jego partnerce powiązana jest z konkretnym stylem, to „solea” - flamenco. Pieśń towarzysząca tancerzom ma dostojny charakter, „solea” etymologicznie nawiązuje do hiszpańskiego słowa „soledad”, co dosłownie oznacza – osamotnienie. Taniec jak i melodia wyrażają tu podniosłe poczesne stany zachowania artystów-tancerzy. Najczęściej określają ich smutek z jakiegoś powodu.
z Kordoby, z Grenady, zgiełk skory
tak cierpią, pomstują
poezji popiersia pozory
Możemy przypuszczać, że podmiot liryczny pochodzi z hiszpańskiej Andaluzji, z Kordoby lub Grenady (hiszp.Granada). Dokładna lokalizacja nie ma znaczenia, może dotyczyć alternatywnych miejsc. Nasz bohater - to poeta, skoro jego cierpienie (jako autor) wyrażam używając określenia: „popiersie” > (symboliczny synonim serca – pewnie - „instytut” jakiegoś głębszego „zauroczenia”), wszystko jednak w anturażu „pozorów", to tylko taniec, artystyczny opis emocji.
łucznicy saety u celu
durendal Rolanda tamburyn
tu czyta zaklina pozory
„Durendal” to słynny miecz należący do średniowiecznego bohatera - hrabiego Rolanda, z uznanego eposu rycerskiego: „Pieśń o Rolandzie”. W wierszu czytelnik odnajduje klimaty francuskie. Andaluzyjski taniec flamenco wchodzi w poetycką interakcje z mieczem, z. którym rycerz Karola Wielkiego siał postrach wśród wrogów. Tancerz potrząsa ciałem partnerki przytupuje, niczym wymachujący na polu bitwy "durendalem" - rycerz, alegorycznie nawiązuje do tańca w ekstazie. „Saeta” to strzała, „łucznicy”, w rozumieniu: pieśniarze akompaniujący „u celu”, sami wybrali tancerzowi losową– partnerkę – raczej Francuzkę – skoro tak ewidentne są tuaj odwołania to tradycji francuskiej.
francuskie zakusy macherów
hiszpańskiej poezji smakołyk
bretoński umysł poranków
Francuskie tradycje, hiszpańskie flamenco, „bretoński umysł poranków”, partnerka pewnie z Bretanii?
Fryderyk Garcia mentorem
i wzdycha do morza wieczorem
oliwne drzewa kochanków
Mamy clou. Chodzi o Federico Garcie Lorca, hiszpańskiego poetę kompozytora i malarza pochodzącego z Grenady. Podmiot liryczny w wierszu to kultowy hiszpański poeta, okrasza taniec flamenco natchnieniem poetyckim. Nie musimy wiedzieć, czy wiersz jest faktologicznym opisem tańca artysty z przygodną partnerką, czy może przebiega tylko w wymiarze stricte poetyckim (podświadomym), a andaluzyjski taniec jest raptem środkiem stylistycznym – comparandum-comparans. Porównawcza apoteoza stanów zauroczenia - lecz mimo wszystko w ich subiektywnym osamotnieniu, może ten taniec jest alegorią specyfiki ich relacji? Jako autor, pozostawiam to w gestii czytelnika.
hiszpańsko-francuski potworek
szeptucha stoi w rozkroku
cyganka z ręką na czole
Porównanie tancerki flamenco w ekstazie tańca do Cyganki („szeptuchy”) nawiązuje do tradycji, roztaczającej klimatyczny czar nad tancerzem, a może to fascynacja Federico Lorci tradycjami hiszpańskiej cyganerii, jego „Romancero cygańskie [mężatki niewiernej]” - z wiersza „której dotykał piersi co jeszcze spały i dla niego rozkwitły” – to motyw przewodni w krótkim znanym erotyku poety.
piękna, ludyczna, i dumna
opary w kipieli pomroczyn
Serafin w pierścieniu Saturna
Jest stan pomroczny, typowe zaburzenie dysocjacyjne, stan zamroczenia w ruchu w podświadomości. Wiersz przebiega w zaplanowanej [pseudo]orientacji, w estetyce duchowej, emocjonalnej, fascynacja kobietą, tańcem, smutkiem, erotyką, tradycje, alegoria, wszystko - co wyrazić da się poprzez poezję.
poezja zakaża Amorem?
conjuro – nastojem w nokturny
odczyny uroków w amoku
tak wolę
---
czysty surrealizm.
To tyle proszę Państwa w kwestii wymowy wiersza, resztę niech dopisze Wam własna wyobraźnia.
