wiersz oddychający sobą (P) (wiersz)

Małe miasteczko, kilka szarych ulic...

Pan w niedopiętej na później koszuli

próbuje zrozumieć wszechświat

aby świat przytulić.

Domek drewniany, kilka starych krzeseł...

Pani przy winie, a przy pani piesek

rysuje ogonem plany

na najdłuższą jesień.

Późno już,wrzesień. Udało się przespać.

W kieliszku z winem zacumował wszechświat

i wcisnął coś światu w kieszeń.

Może to poezja?