Błazen (wiersz)

Nie miał ci względu on na majestat,

choć przy królewskim siadywał tronie.

Więc go mijała życiowa fiesta,

a on jej nigdy się nie pokłonił.

Tęgą miał głowę i cięty dowcip.

I do żywego potrafił dopiec.

Dworu życzliwych rad nie chciał słuchać.

Pragnął być wielkim, lecz miarą ducha.

Nie dbał o los swój marny na ziemi

i ryzykując czasami głową,

z naiwną wiarą, że świat odmieni,

nieraz królowi tchnął prawdy słowo.

Królewski błazen, królewski trefniś,

bywa, że długo po nocach nie śpi.

Podlicza sińce i liże rany,

ręką monarszą we dnie zadane.

Lecz nad swym losem się nie rozczulał.

Jak kropla skałę, on drążył króla.

Aż abdykował tyran satrapa.

Na jego tronie siadł demokrata.

I wnet odmienił się styl rządzenia:

Błazna szczególnie jął król doceniać.

Królewski trefniś, królewski błazen,

zwielokrotnione ma apanaże.

Lecz dziwnym trafem zaniemógł nagle

i przykre słowa więzną mu w gardle.

Więc nie pomstował już nikt na króla

chociaż koronę i tron przehulał.

Nikt nie wydusił już nawet słowa,

gdy demokrację prywatyzował,

i między jednym, a drugim rautem,

demokraturę wdrażał ryczałtem.

Błazna uwłaszczył. Ten jak wieść niesie

już się załapał w innym biznesie.

Królewski błazen, królewski trefniś

dziś reklamuje produkty Pepsi.

I cnym szaraczkom głosi z lubością,

priorytet bytu nad świadomością.

Lecz choć utajnił swe personalia,

czasem ktoś krzyknie: „Serwus kanalia!”

A morał z tego prosty wynika,

że skuteczniejsza marchew od kijka.

Bo za złotego cielca ukazem,

zaprze się ducha niejeden błazen.