Dwie twarze (wiersz)

Czas zrzucić niewygodne stroje, zbędne

myśli, uczucia. Tak niewiele znaczą.

Mówisz, że ciemność wzbogaca zmysły,

ale zdrewniałe gałęzie nie wchłoną ptasiego

głosu. Czas przebrzmiał i gubi kolory.

Jednak ktoś tutaj był. Zostawił ślad,

dlatego cichnie powrotna droga

- nie proś bym tam znowu poszła,

biel jest zbyt bolesna.*

Zakładam plecak. Jest coraz lżejszy,

chmury uniosły się odsłaniając drugą

połowę delikatnego naskórka Seleny.

Wiem, gdzie mam ciebie szukać

*John Ashbery