wojna (wiersz)

niebo płacze krwawym deszczem 
drzewa podnoszą  ręce 

łzy w błękicie bielsze niż światło 

boi się człowiek człowieka 
boję się zębów wilka 

- gdzie nasze dobre purpurowe serca? 

śmierć okryła siwym płaszczem pola 
na których zamieszkała nienawiść do człowieka 

światło gaśnie odpływa dusza 
w uszach szumi pustka

ciemność chwyta za gardła

oczy błyszczą nadzieją zwycięstwa 
 w sercu smutek umierającego chłopca