kokon (wiersz)

czerwone wstęgi biegną

przez całą intymność

przenikają biel i milczenie

wszystkie połowy

półsny i półjawy

drżą w jednej sieci

usta jakby nie miały skóry

łączą się każdym nerwem

niepewność jest pewna

w każdym dotyku

imiona umierają pierwsze

lodowiec rośnie z gorączką

sny na wyspie

zacierają twarze

kompletnie