Moja kraina (wiersz)

Krainę spowiła mgła,

niknie ona powoli.

Na środku: rośnie drzewo,

rodzące złote słowa.

Rozdwajają się rzeki :

wydarzeń, mitów, legend…

Głębiej rośnie piękny kwiat,

mający zapach narkozy.

Na skraju stoi rzeźba :

„srebrny- spiżowy człowiek”.

Gdy mgła się rozproszyła,

na twarze marzycieli

spłynęły życiodajne,

pełne łaski promienie.