przed nami wielka przestrzeń (wiersz)

śmierć nadchodzi jak złodziej
wyobraź sobie odliczam dni
 
nie sypiam nocą
gdy księżyc drży nad Połoniną
liczę gwiazdy   umiera ktoś
 umiera jedna z gwiazd

one też mają dusze

podpieram powieki zapałkami

zesłani na ziemię po to by wymyślić cierpienie
świat nie zmusza nie nakazuje uczy

jestem zdołowany  na dnie  dno
 nie ma mnie czarna ziemia
najgorsze wieko

ciężkie zabite gwoździami
 
ułożę się wygodnie

poprasuję w kant spodnie
biała koszula weselna lecz nie po to by się bawić
jeszcze jedna wódka

kryzys syczy parę zniczy

 śmierć nadchodzi jak złodziej
wyobraź sobie odliczam dni

jeszcze jeden pacierz

kilka słów na pokrzepienie
szkło pęka jak serca
odłamki lecą skaleczony dniem

odchodzę