proces (wiersz)

sny wiszą jak krwiopijcy 

nie dotrą do dwóch granic

mają ledwie resztki siebie

między potrzebą a rezygnacją

umierają z nienawiści głowami w dół

zostaje tylko pogarda

pomniki urosły razem z głodem

dzielą na prawych i normalnych

cudze jest bardziej własne

modlitwa przy księżycu

błyszczy odbitym światłem

niesionych przez tłum pochodni

zostaje tylko pogarda

zostawmy fortepian niebu

nie ma już bruku

chmury są znowu martwe

sztuczne łzy płyną w kanałach

w mieście gdzie tańczy się na grobach

zostaje tylko pogarda

gołębie jak to gołębie

oblepią wszystkich świętych

na każdym cokole

a spadające liście uśmiechną się

do każdego kto po prostu idzie

zostanie co zostanie