Strefa odlotów (wiersz)

Za późno. Nie odnajdziemy drogi.

Powoli gaśnie światło w jaskini

- głos zgubił echo.

Między dziką naturą a wyobraźnią

jest przepaść. Skostniałe palce

trzymają bilety. Trzeba je oczyścić

z drobinek piasku, wtedy uniosą

ostatnie myśli w  różnych kierunkach.

Może wpadną pod dłuto rzeźbiarza,

który przegraną walkę utrwali

w kamieniu. Nieodkryte diamenty

wciąż kreślą znaki na niebie

- to nic, że kurczy się ziemia