świat szakali (wiersz)

świat nazywam nieboskim
zapełniony farbą pejzaż
pełen trosk obraz dni
z kolejnym dniem trud życia 
noc długą niekończącą się opowieścią

w trudzie zdobyty chleb
płacz dziecka 
rzadko śmiech

zmęczenie niekończącym bólem
mówisz że jest dobrze
 nie dla psu na łańcuchu

trzymają nas krótko
skrępowani odczuwamy niepokój
dręczony duch 

wolność odpływa jak rzeka rwąc brzegi ust
wolność kojarzy się z beztroską dziecięcą umurzaną twarzą 
wciąż głodni wiedzy ciekawi szczerzy

dobry Bóg na straży 

szkoła miejsce w ławce
 wieczorem rozmyślam

na murku wokół spokój 

człowiek potomek

aniołów lub bogów
którzy zeszli z nieba na ziemię
tak podają pisma

nie wiem

nie rozumiem 
jestem skutkiem

przed umieraniem żyli korzystali
nie pozostał żaden
co wiedział jak uwolnić
z jarzma ludzkiej nienawiści zazdrości
jak odejść ze stada 

niegdyś pewnie
świat był lepszy wieczny

cywilizacja kładzie się ku ziemi
jak zboża po silnym wietrze

niewolnicy pracują

 trudzę się 
zamykam rozdział

zamykam oczy

wilki z szakalami wędrują po cmentarzach 
gdzie ci co pognili w pamięci