życie po śmierci (wiersz)

wyprawa  trwa bez końca 
umiera śmierć mimo że nie żyła
przez otwarte drzwi
chłód przenika ciało 
otwiera oczy półprzytomny poranek

słyszę nieśmiało
za oknem radość śmiech
łzy wyschły na amen

Bóg kocha swoje skarby
czyste serca wybielone sumienia

zielone łąki pachną bławatkiem
ciała nasze piękne w słońcu
które nigdy nie zachodzi
drzewa rozumieją 
wiedzą się dzielą 
opowiadają historię sprzed lat

rajem zwą krainę bez bólu
niekończącą legendą
ciałem stało się słowem
po śmierci dobro dobrem

 zamieszkała w moim sercu
na zawsze Polska