samotność to taka straszna trwoga (wiersz)

jestem tutaj

stary dom straszy
na wzgórzu drzewo samotne

radością nie płonie
opadły liści
 

zamykam się w sobie
 
jestem bohaterem walczę ze sobą

wielu przyjaciół o fałszywych spojrzeniach
obdarty ze złudzeń
dzień iluzją nie ma przebacz

powoli podnoszę z ławy papierosa
 podpalam to co było co przeminęło

otwarty na ludzi ściskam ich dłonie
wiedzą że do nich przychodzę

wiatr w okiennicach zapodział się

nieabstrakcyjny czas utkwił w przestrzeni

pośród komet i gwiazd 

płynę w oddal tylko wiatr