mamo (wiersz)

pociąg  nie przyjechał
wymarły potworny peron
zegar wybił dwunastą
wyczekałem się przez dzień

wybacz płakałem dziś
nie wystarcza mi  
twoich słów i żartów

śnisz sen gdzieś daleko
śpię niespokojnie
myśl o tobie zabija zgniata

jestem rzeką płynę przed siebie
nie czuję twojego oddechu
 małym kochałaś mnie

im bardziej dalej 
mniej i mniej 

zostałem sam z problemem
czy spotkać nam się wypadnie

pobłogosław dzień prawdy
powiedz słowo uspokój
daj żyć marzeniom
życia rytm dobija  bretnalem w deskę