nuda rodzi się na blokach (wiersz)

nie mieszka Bóg
w betonowych blokach
przy klatkach stopień

w domofonach głos świadków Jehowy
drżący przypomina o końcach świata

on jednak nie nadchodzi

w sercach robak toczy
alkoholem zamroczony

w oknach słabe światła gasną
naciągają zasłony nocy

opadają ręce spracowane

szukamy miejsca
szukamy siebie

na krześle anioł usnął
za szklanym ekran
czas na reklamę

zapadam się w twój dotyk
zanurzony widzę ludzką
krzywdę co nam po nim

zbudzić się rankiem
lepszym nowym