Acqua alta (wiersz)

Wenecja zrzuca skórę.

Przypływ okrył zaułki mulistą siecią

wodorostów; wszędzie ślady brunatnej

fali, która kołysze podtopione kształty.

Ucichło gruchanie gołębi. Głodne,

spoglądają z bezlistnego drzewa

na zmatowiałe lustra bez twarzy

- wykrusza się posągowe piękno.

Gondole jak ciemne węgorze łączą

rozerwane brzegi. Nie potrafię sama

wyjść z wody. Czekam na Patrona.

Powietrze pełne gęstej mgły

unosi echa dzwonów. To początek,

czy koniec ostatniego słowa