na torach umiera samotność (wiersz)

wyobraziłem sobie wielkie nieszczęście
leżę na torach krwawię
podzielone ciało

czuję smak krwi

zapach tkanek

przypomniałem sobie że

nie wyłączyłem żelazka
podnoszę komórkę
dzwonię do mamy
pyta czy wszystko w porządku

mówię wszystko gra
tylko nóg nie widzę

powiedziała że przez to że ciemno
mówię że tak że ma rację

umieram sam
z głosem matki w telefonie

jeszcze sprawdzam fejsa

będą jutro lajki pod zdjęciem trumny

kwiaty szepty modlitwy
dlaczego szukałem dobra

znalazłem
sposób by umrzeć
jak zwierzę pod kołami lokomotywy