Biała perspektywa (wiersz)

Mówiłeś - można żyć nie tylko w wodzie,

ale poza nią. Teraz pustą przestrzeń

wypełnia przyjaźń, gdzie oddech

miesza się z milczeniem. Tworzymy

obraz z wieczorną ciszą bez światła.

Zbliżają nas liczby pierwsze, podzielne

przez jeden oraz przez siebie. Roztarte

w palcach zioła łagodzą świeże blizny

na wysuszonej skórze. Nieskończoność

jest zagadką. Przypomina starą katedrę,

która majaczy na horyzoncie - głosem

dzwonów określa sens. Na dzisiaj, na jutro