Po kostkę sera (wiersz)

kolejny głodny dzień

krupier idzie do roboty
młyńskie koło
pod pachą

malatury pociągów
już na szynach hazardu

rzeka zaparza się w korycie
jak plewy
z koziej brody

ryby pokryte łuskami
wypryskują z bębenków

ich hydrostatyka pęcherzy pławnych
unosi w balonach
Gordona Bennetta

krupier zapyla brzask
niebo przestaje być czarne

świat lewituje
tylko z pozoru
to świt żeglarski

mulat przed wschodem słońca
z kruczym szponem szlaku. za chwilę…

geometria wkroczy w topologię
wyłonią kształty
z kasyn i szklanych krypt

cywilizacja zacznie żyć
koło młyńskie obracać

ktoś postawi w Makau
inny straci w Las Vegas
public relations są w normie

diabeł ubiera u Prady
krupier przypala jointy

niby pasywnym grubasom
—