Na sztalugach (wiersz)

Zapada zmrok,

horyzont jest szczelnie zamknięty.

Pomiędzy zalesionymi wzgórzami

zasypia małe jezioro z różową barwą

wody. Odblask zmienia zieloność brzegu.

Dziwna roślina o długich kolcach

kaleczy stopę. Wszędzie czerwone nitki.

Znika pozorny spokój, ponieważ spod pędzla

wychodzą błyszczące bąble - pękają

na powierzchni, przenosząc do epoki

dinozaurów. Jestem srebrną ważką

na wielkim liściu nenufaru, cząstką natury,

która zatacza krąg. Rozchyla się pośrodku

i kawałek po kawałku szykuje miejsce.

Delikatna mgiełka pochłania szczegóły.