ziarno i nienawiść (wiersz)

dobre ziarno
upadło na ziemię
okrył je wiatr pyłem drobinek
czarnej gleby

łza deszczu spadła na ziarno
spęczniało od nadmiaru piękna

wyrzucając w górę zielonobiały kiełek
począł się piąć ku światłu do nieba

dookoła spadły inne ziarna

porosły  chwasty
zagłuszyły spokój cudnego kwiatka
usechł  kwiat

rozmyty w proch

pożarły go chwasty

 nastała susza
nie padał długo deszcz

zeschły się chwasty

jakiś ktoś wyrzucił niedopałek
zajęły się gorejącym ogniem
suche chwasty
pozostał szary dym i pył

kwiatek umierając zdążył wydać
jedno ziarno
by dobrem było jak on sam