biuro na piętrze (wiersz)

Najgorsze są samotne zimowe wieczory. Ściany przylegają do myśli, razem z tynkiem oblepiają oczy i mózg. Nieistnienie jest takie realne, nawet znajomy głos nie określa stanu rzeczywistości. Obcość oddycha tym samym powietrzem.

Marzena twój komentarz jest wierszem .pięknie pozdrawiam

Wszędzie wiersze, nawet w komentarzu :) to chyba nieuleczalne
pozdrawiam

...dlamnietak

"jestem na miejscu

ołów waży w głowie i butach jak zaprzeczenie
albo inny rodzaj ciszy
niedosłyszalnie przezroczysty

dookoła kukiełki pompują ego
przyklejają kompleksy do szyb

trzeba być przecież ważnym przez każdą jebaną sekundę
to nic że nic w żadnym znaczeniu dla kogokolwiek
jak dla nikogo
odgryzione języki pełzną po ziemi

dobrze
niech i tak będzie
mam słowa i prywatną samotność
światło jest tlenem dla krwi jeżeli można iść jeżeli można być
reszta to szczegół w bezdomnych przestrzeniach
pod skłębionym dachem

jestem w miejscu tam
gdzie kończą się oni jak my
zostaje tylko obcość"

hm....może i tak być :-)