~ ŚWIATŁOCIEŃ W BEZRESZCIE

 

     Cóż poeta praktykować winien…

W przestworzach tajemnych samotności ?

Czasem choć przez małą chwilę

Dotykać aksamitu lustrem wyobraźni

A w sztolniach depresji czarnych

Spektakli, gdzie smutki przeraźliwe

Jak w skrawkach ciszy rozgościć

Jak ptak z drzewami przyjaźnić

 

     Słuchać mu szelestu wiatru

I dym rozganiać nad wodą

I ogni na niebie teatrum

Słowa pleść majem magicznym

Których wykrzyczeć się nie da

Niecierpliwie wariacji pożądać…

Z miłości umierać sercem uśpionym

I kochać gdy trzeba

 

     Rozbudzać, rozkołysać zmysły

Zdolność odgadywania pragnień posiąść

Najskrytszych, zabłąkanych myśli

Jak mag czarować magią czarną, białą

Z gwiazd czytać i czytać myśli

To co ma nastąpić

I co nastąpić nie miało

I to… co się przyśni

 

     Sekrety, te nawet słodkie wyjawić

A tajemnic nieporadną nieśmiałość

Wersem wymuskać nieścisłym

Z zakątków jednego serca

Co chłodny oddech wydało

Zapleść misternie szelestem

Niech jak diament najczystszy błyszczy

Światłocień poezji w bezreszcie

 

⊰Ҝற$⊱………………………………………………………… Jezioro Ruduskie ~ 25 lipca 'O2