~ ŚWIATŁOCIEŃ W BEZRESZCIE (wiersz)
Krzysztof Maria Szarszewski
~ ŚWIATŁOCIEŃ W BEZRESZCIE
Cóż poeta praktykować winien…
W przestworzach tajemnych samotności ?
Czasem choć przez małą chwilę
Dotykać aksamitu lustrem wyobraźni
A w sztolniach depresji czarnych
Spektakli, gdzie smutki przeraźliwe
Jak w skrawkach ciszy rozgościć
Jak ptak z drzewami przyjaźnić
Słuchać mu szelestu wiatru
I dym rozganiać nad wodą
I ogni na niebie teatrum
Słowa pleść majem magicznym
Których wykrzyczeć się nie da
Niecierpliwie wariacji pożądać…
Z miłości umierać sercem uśpionym
I kochać gdy trzeba
Rozbudzać, rozkołysać zmysły
Zdolność odgadywania pragnień posiąść
Najskrytszych, zabłąkanych myśli
Jak mag czarować magią czarną, białą
Z gwiazd czytać i czytać myśli
To co ma nastąpić
I co nastąpić nie miało
I to… co się przyśni
Sekrety, te nawet słodkie wyjawić
A tajemnic nieporadną nieśmiałość
Wersem wymuskać nieścisłym
Z zakątków jednego serca
Co chłodny oddech wydało
Zapleść misternie szelestem
Niech jak diament najczystszy błyszczy
Światłocień poezji w bezreszcie
⊰Ҝற$⊱………………………………………………………… Jezioro Ruduskie ~ 25 lipca 'O2
przysłano:
16 lutego 2020
(historia)
przysłał
Krzysztof Maria Szarszewski –
16 lutego 2020, 08:19
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się