zapomniany południk (wiersz)

hotel płonie

śmierdzące buty strzegą drzwi

gdzie jest to miejsce

na jakim dojechać tam mule

okna straciły przejrzystość

trzeba jeść trzeba oddychać

mówią że przyjdzie czas na miłość

kruchość ekranów na dzikim pustkowiu

oddajemy sobie siebie

choć to tylko foliowe torebki

w każdym wyborze jest igła

zaśniemy tak czy inaczej

masz u rzęs kroplę

czeka gotowa by upaść

piach ją przyjmie spragniony

jak moje ślepe oczy twój obraz

posiadam tak wiele niczego

mogę obdarować wszystkich

którzy chcą brać zamiast dawać

jedyny wampir plujący krwią

chodzę po utopionym księżycu