nieszczęście (wiersz)
Marzena
- Kochasz mnie
taką nierealną
jesienną napisaną wierszem
w moim ogrodzie różanecznik
pod nim liście zwiędnięte
patrz - jesień odeszła
bezcenne pobudzenie wiosenne
czy mogę przejść na drugą stronę
szepczesz
lekko i przyjemnie
patrz - wierszem mnie piszesz
więc pisz i namaluj
rozmarynowym różanecznikiem
złapiesz mnie, jak wiatr porwie
moje włosy
zniknę na zakręcie
bez drogowskazu jestem powietrzem
które pachnie tobą
skroplę się w deszczu
spadnę, chmura podleje
zaplątany bluszcz
zwiędnę
bez ciebie
- Jak to się stało
wybaczysz mi każdą piętę
potknięcie
i nawet grzechy niepopełnione
Na ornamencie napisałam przysięgę
nigdy nie brałam tych słów na poważnie
- Jak to się stało
gdy łzy schowane do wspólnej szuflady
na szczęście
zostały jak diamenty w naszej
cierniowej koronie
uśmiecham się a ty
niczego mi nie odmawiasz
napisałeś drapiąc papier
gryząc ołówek zawzięcie
moje ty małe beznadziejne
nieszczęście
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się
Ja to widzę tak, że można nawet wstać rano, oczywiście włosy potargane na wszystkie strony świata, zaspane oczy, wymiętolona koszulka albo szlafrok. Ty, prosisz o kawę, podchodzisz i delikatnie całujesz w szyję, lepiej w szyję niż w usta, bo nikt jeszcze nie mył zębów, za wcześnie.
Mały stoliczek, siedzimy wspólnie siorbiąc gorący napój, ja wolę z cukrem, Ty z mleczkiem.
Patrzysz na moje oczy i zabierasz śpiochy, które zostały po spędzonej razem nocy.
Ściskam Twoje ramię, chyba chcę poczuć, że jesteś. Dotykiem oznajmić, że niczego więcej nie potrzebuję. Tylko Ciebie, tego poranka i dobrej kawy. Czegóż chcieć więcej?
Po co szukać wrażeń, skoro nasze ciała są tak blisko. Czy to jest szczęście?
***
,,Śpiewaj, śpiewaj! Na cholernej gitarze
Twoje palce tańczą półkolem.
Zakrztusić by się w tym czadzie,
Mój ostatni, jedyny przyjaciel.
Nie patrz na jej nadgarstki
A z jej ramion wylewa się [dokładnie: lejący się] jedwab.
W tej kobiecie szukałem szczęścia [można też: szczęścia szukałem]
I niechcący znalazłem zagładę"
Cytat w moim wierszu i to wspaniałe tłumaczenie jest dziełem poety, którego bardzo cenię i szanuję. To Andrzej Feret. Chciałam mu podziękować tym wierszem.