krótki wiersz o biciu dzwonów (wiersz)

Pani K. mieszka w szarym bloku,

ma dwoje dzieci, męża czasem

z którym uprawia święty spokój

nim zdąży zmienić kotu piasek.

Gotuje zupę z koncentratu,

którą nie zdąży się poplamić

nim kot na zdjęciach dzieci-kwiatów

oczy wydrapie pazurami.

Potem wygląda z balkoniku

czy sąsiad w pracy czy pod sklepem,

ile wysiadło rozruszników,

kto głośniej swoją biedę klepie.

Wieczorem wino, jakieś karty

kilkaset ziaren słonecznika...

kot się zamyśli nie na żarty:

komu potrzebna jest pani K.?