popołudnie (wiersz)

Nieznajomi na ławce w parku

gołębie karmią sekundy

pod stopami obojętność

uwiera w palce

czerwony beret z antenką

usta w różowej pomadce

tylko dłonie sine

zaciśnięte złotą pętlą

torebka pełna rajskich jabłek

malutkich jak twoje

przepraszam

gdy usiadłem obok

podparty łokciem

pod opadniętą powieką

mały fotograf

zostawił zdjęcie

nie pamiętasz

Alois i Cecilie

spacerują obok

w alejce akacji

pachniesz

niezapominajką