syndrom of Alice

Gdziekolwiek bym nie pojechał

tęsknię

za rosołem z kaczki

wracam do dziecinnej spódnicy

matki, jej dłoni ugniatających

świeży makaron

gniotła zawzięcie moje barki

ramiona, więc dojrzewałem

spełnieniem pełen cudów

nocnych i dziennych

pochylony nad talerzem

chlipałem łzy dziewczyny

pierwszej, kąpała się

naga w jeziorze polucji

wiem jak smakuje monotonia

samotne bujanie na biegunach

podjadę do cukierni

gdzie od lat sprzedają drożdżówki

pachnące miętą i lukrecją

wplątaną w twoje włosy

słodki piernik

szeleści celofanem

zapakuj mnie w pudełko wszystkich

wspomnień, pomniejsz

wytrzyj w kącikach ust

bruzdy starości

i częstuj mnie częstuj

Alice