opowiastka bez morału (wiersz)

na placu zabaw dla podlotków

zamieniamy balkoniki w huśtawki i karuzele

tym bardziej żałośni im bardziej prawdziwi

nie potrafimy śmiać się z siebie

doktor czas wystawił nadmiar recept

drzewa stoją proste

gałęzie wbrew dłoniom

wolne od czekania na poklask

będę szedł po dawnych ścieżkach

w czerni i bieli zwojów

drewniane figury pogan podniosą

zapomniane pióra ptaków

kocham samotność pełną ludzi

nie zakłócaną przez cudze nadzieje

mogą ją naruszać tylko dzieci

ich czas to moje spełnienie

plac zabaw miejscem za plecami 

mistrzowie dłuta szukają gdzie indziej kamieni

godziny policyjne przeszłych miast

ryczą syrenami piosenki o miłości