ogrody (wiersz)

jak pachnie bez

pytasz codziennie zdziwiony
czy zakwitły konwalie
niewinnością światła dotknięte

lekko unoszą się z wiatrem

pyłki lawendy
zeszłorocznej mięty puchem otulonej

mlecze puściły nasiona

drgają w powietrzu białą mgłą

snują leniwie nad polem

pędy winorośli weszły na płoty

zmęczone brakiem deszczu

wzdchają

jeszcze pragną

wrzosy płaczą zmartwione

smutkiem zamkniętym w

pokoju złudzeń
nie wystarczy nam sił na

wszystkie pragnienia

nie zobaczysz

jak dojrzały grusze
jabłoń skłoni gałęzie do ziemi

delikatnie obejmie prośby daremne

urodzi owoce cierpkie pełne

wzruszeń
pamiętasz ostatnią wiosnę ona

była aniołem naszym stróżem

moje blade palce

szukają granic istnienia

niewidzialnej duszy

cicho w pokrzywach

poraniona nie chce zbawienia

skomli, wielkimi oczami

patrzy przerażona

mamy swoje grządki równo

ułożone

ja pierwsza podeptałam

wschodzące ...