na krawędzi...peronów (wiersz)

proszę spojrzeć
wypadły pani okruchy z ust

na głowy gołębi
opornych na wszystkie prośby
kalekich odnóży
przerzedzonych trujących piór
 

siedzimy razem
w dworcowej poczekalni
szarej pustyni
oczekując na powrót

zaparzam

gorącą herbatę
w kruchych dłoniach
topnieją kryształowe smutki
cukrowy groszek na
stole zakwitł

wczorajszym zapachem

zachodów księżyca

bezpiecznie chowam
zmęczone stopy
pięćdziesięcioletniej tułaczki

na ławce w tej poczekalni
zakładam zamszowe

sandałki

granatowe

sukienkę podwiewa wiatr

chłodny

pachnący tobą

jestem pełna

śniadych gołębi

czekam

na ostatni pociąg

donikąd