stary portret (wiersz)

stary portret

ta niewiasta dziergała szale

i rękawice ciepłe dziergała

i plotła przy tym melodie

i melancholie plotła

rzucała kolory w obrazy

i docierała białe mankiety

przyszedł kiedyś ten powiew

w pozakręcane szczebioty

gdy głośno wtedy była młoda

w jej poukładanym pokoju

jej palce się uśmiechały

i żar i ból i powieść

czasem sukienkę czerwoną

zakładała dla niego

i czasem czekała szczęśliwa

i czyżby nie długo nie krótko?

zbyt długo paliła święcę

tą czarną i nie maleńką

świecę czarną paliła

gdyż chciała również być świętą

a wiatr co czytał w jej oczach

jej myśli wciąż rozrywał

i w długich pytaniach wieczorem

wszystko jej poukrywał

więc nie może już spać spokojnie

myśląc o tym co zaszło

i co było nie długo

i to co było zbyt krótko

i to co ukryte przez wicher

a przecież miała z nim pląsać

i wichrem i swoim życiem

tak długo wicher pamiętać

a wszystko było nie długo

wichru nie było w ogóle

i nie krótko w swych myślach?

i te mankiety białe …

3 czerwca, 2020

Andrzej Feret