Paw (wiersz)

w szarych pudłach z betonu
ogon rozwijam, 
jak paw skrzeczę.
nocą huczę jak sowa
w lesie bez drzew,
oczami gwiazdy rozbijam.
ręce rozpięte 
podaję gwoździom.
nad ranem z kąta
zmęczony kot mruczy: 
mów ciszej,
słowa są płochliwe,   
umykają jak polne myszy.
słuchaj.

pomiędzy słowami
kiełkuje kosmos.