Podróż

siedzisz ślimaku w domku w
pancernej skorupce
zadowolony naiwnie z istnienia
rzeczy, przynależą do ciebie
dom, ogród i pobliska ścieżka
wygryzione liście świadczą o zaspokojeniu

obok
hosty przepychają białe otoczki
jakby chciały zachęcić do spojrzeń, rzucania uroków
na kielichy rosnących lilii

***

ściany hotelu szukają windy aby
zmniejszyć odległość która
dzieli, zamknięte drzwi szafy budzą
wspomnienia
nic, nic nie ma

wpadamy w zachwyt widząc obrazy a

słowa udają uczucia
czym jest poezja
szukaniem siebie

w uliczkach na Starym Mieście, które zaprasza do
muzeum iluzji

wejdź

zachęcają grube bursztyny

grzejąc żółtym światłem witryny sklepików

literatki drwią ze starego zamku,

który puszcza mydlane bańki

rozochocone dzieci

palcami rozbijają tęczowe baloniki, chwila i już
znika pierwszy wers, rozpryskując drobiny
wody na twarzy

bardziej bolesny widok
przedstawiają zimowe
futrzane czapki

martwe lisy, wybrzuszone norki
smutne,
warszawskie ulice pełne najedzonych
gołębi i tłustych wróbli
przyjezdnych

budzą bębny, młodzi ludzie
śpiewem wywołują duchy

baw się woła Polka ,,rozdając” lody ulicznym gapiom
taksówkarz marzy o talerzu wypełnionym
bobem w maśle i koperku
 

w zaułkach wciąż słyszę

ciche dzień dobry

i głośne До свидания!

Wciąż jesteśmy zadowoleni, naiwnie

z istnienia rzeczy.