Morze

Konrad Koper

Słyszę jak przemawia żywioł.

Wiatr porywa :

moje włosy, ubranie…

i studzi twarz.

Mój wzrok tonie w błękicie.

W bezmiarze ginie częściowo me życie,

a fantazja sięga głębi.

Zostawiam sprawy.

Rozstaję się z morzem oczyszczony.

Oceń ten tekst

Konrad Koper

Wiersz · 9 sierpnia 2020