Późne lato (wiersz)

Stoję i patrzę jak rudo-czerwona kula
stacza się powoli w przepaść.
Słychać trzaski migawek aparatów
a kormorany, jak dwa posążki niespodzianie
przybyłych bogów, zastygają na bojach. Smutek 
rozstań - jak w koncercie Rachmaninowa.
Tylko ziarenka piasku mrugają podrywane
rzadkimi podmuchami wiatru i rudy
pies przebiega wywijając ogonem. Jego 
szczęście unosi się i lekką mgiełką 
przykrywa plażę.

Wracając do domu myślę o tobie i o tym,
że może tego roku jesienne jabłka  
będą mniej cierpkie.