pandemiczna rzeczywistość (wiersz)

/ocieram się o wiochę/ jest moc
;-)) jeśli mam jakoś określić tą sytuację, to napiszę jedno - nareszcie mamy powód do stękania. To nasza narodowa cecha, jak my uwielbiamy tak nurzać się i użalać. Gdzie nie spojrzę, z kim nie rozmawiam wciąż słyszę stękanie. Jeden właśnie wrócił z wakacji, był nad morzem ale tak dla zdrowotności postękał. ;-) Można się powiesić.
Ja kiedyś naprawdę popełnię samobójstwo. ;-))

kur...a masz rację :-)

Hej Yaro, piszesz, że "zasuwa czas dni i noce/księżyc niby ten sam a świeci gorzej/.../boję się jutra". A przecież już samo pisanie wierszy to dowód odwagi. I z tego jutra czasem warto zakpić. Od razu będzie lepiej ;-)

Ja boję się o przyszłość wszystkich młodych ludzi , dzieci .
Bo odpowiadamy za nich a przyszłość nie kreuje się najlepiej'